วิ่งแทบไม่ทัน

      วันนี้ก็มีเรื่องเล่าของบุคคลท่านหนึ่งมาเล่าให้ฟัง เชาเล่าว่า...เราเรียนอยู่ที่กรุงเทพฯมาได้สักพัก มีอยู่วันหนึ่ง เพื่อนสาวของเราได้มาเที่ยวหา โดยเราได้นั่งรถไปรับเพื่อนที่อนุฯ ซึ่งก็มีเพื่อนอีก 2 คนที่นั่งตกปลารอเราอยู่ที่สะพานพระราม 7 เราก็ไปรับเพื่อนกว่าจะกลับถึงก็ประมาณ 4 ทุ่มแล้ว พอไปถึงพวกเราก็นั่งตกปลา และ ปาร์ตี้ไปพร้อมกัน ระหว่างทางเดินที่จะกลับห้องพัก เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะครับ เรื่องมีอยู่ว่า...เราเป็นเด็กต่างจังหวัดเข้ามาศึกษาต่อมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ ทีนี้เพื่อนสาวของเราจะเข้ามาเที่ยวหา เราก็นั่งรถจะไปรับเพื่อนที่อนุสาวรีย์ชัย โดยมีเพื่อนอีก 2 คนนั่งรอตกปลาอยู่ที่ใต้สะพานพระราม 7 ตอนนั้นเป็นเวลา 2 ทุ่มหน่อยๆ กว่าจะนั่งรถไปรับเพื่อน-นั่งรถกลับ คนใน กทม. น่าจะรู้ดีว่ามันเสียเวลาอยู่ในรถเมย์ยาวนานมากแค่ไหน หลังจากเจอเพื่อนแล้ว เราก็นั่งรถเมย์กลับมาด้วยกันตอนนั้นก็ประมาณ 4ทุ่มกว่า เราทั้งคู่หอบหิ้วขนม มาลงที่ป้ายจรัญสนิทวงศ์ 97(ซอยนี้โจรชุกชุมมาก มาในคราบถามทางโดนละเข็ดเลย)ระหว่างที่เดินไปหาเพื่อนก็ไม่มีอะไร เฮฮาปาตี้ ตกปลาได้บ้างไม่ได้บ้างร้องเพลงนอนเล่นกันจนเวลาที่เราจะกลับหอ ช่วงนั้นเป็นเวลาตี2 พอดี พวกเรา 4 คนเดินคุยกันมาเรื่อยๆ ลอดสะพานผ่านโค้งมาหน่อยก็ได้ยินเสียงหมาเห่า..ต่อมามันก็เปลี่ยนเป็นเสียงหอนโหนหวน (รีบจ้ำสิคะรอไร) เลยวัดไปได้บรรยากาศมาก ข้างแนวเดียวกับวัดเป็นตึกโรงเรียนเก่าๆที่เขาไม่เปิดทำการแล้ว หญ้าขึ้นรกรุงรังบวกกับความมืดสลับกับแสงไฟข้างทางแล้วขนหัวลุกไปหมด จู่ๆ เพื่อนสาวก็ถามเราว่า "เธอๆ เห็นคนนั้นมั้ยทำไมเขาสูงจังวะ" เราก็ตอบกลับไปว่า เห็น ก็ไม่สูงเท่าไหร่นิ พอๆกับแกแหละ เพื่อนสาว: แล้วแก 2 คนเห็นผู้ชายคนนั้นมั้ย เพื่อนอีก2 คน: ไม่เห็นมีอะไรเลย อ้อคนที่นอนตรงม้านั่งนั้นหรอ? เพื่อนสาว: ไม่ใช่ คนที่ยืนสิเพื่อนอีก2 คน : ไม่เห็น(จังหวะนั้นเริ่มเดินเข้าใกล้เข้าไปทุกที) เรา: เอ๊ะ!! แล้วนั่นเขาเป็นเพื่อนกันหรอ ชะโงกไปดูเพื่อนด้วย(อีกประมาณ 20 ก้าว)ทันใดนั้นเสียงพูดคุยก็หยุดลง เมื่อสิ่งที่เรากับเพื่อนสาวเดินถามกันมาตลอดทางหันมามองเราทั้งคู่(อีก10ก้าว) เรา: นั่นไม่ใช่คนมันเป็นเงาว่ะ แล้วเขาก็คงไม่ใช่เพื่อนกัน (กระซิบบอกเพื่อนสาว) เพื่อนสาว: กูเห็นแล้ว O_o!!(อีก7ก้าว)เงาร่างผู้ชายคนนั้นก็เดินถอยหลัง หายเข้าไปในต้นไม้ซึ่งมีป้ายโฆษณาใหญ่บัง เราดึงมือเพื่อนสาวมาจับไว้ และมองไปรอบๆก็ไม่เห็นมีใครจนเดินผ่านที่เงานั้นหายเข้าไปในต้นไม้เราพบตาแก่ๆนอนอยู่บนม้านั่ง เขาไม่ได้ตายเขาเมา…และยังขยับตัวได้ เรา งง กับสิ่งที่เห็น เลยวิ่งวนรอบต้นไม้ต้นนั้นขณะที่วนรอบที่1 จากซ้ายไปขวา และขวามาซ้ายเราเจอผู้ชายคนหนึ่ง สูงไว้ผมรากไทรยาวประมาณประบ่ายืนหันหน้าเข้าหาเชิงสะพานพระราม7 แล้วสีไวโอลินอยู่ เราเดินข้ามฝากเพื่อจะไปดูหน้าเขา ใกล้ถึงตัวเขาเข้าไปทุกที กำลังจะเอื่อมมือไปสะกิดเราก็ชุกคิดขึ้นมาแปปนึง วิ่งเข้ามาในหัวว่า “คนสีไวโอลิน เหี้_ย ไรวะ ไม่มีเสียง”เท่านั้นล่ะ! วิ่งแทบไม่ทัน จับมือกับเพื่อนวิ่งหาซอยและวิ่งไปเข้าห้องให้เร็วที่สุดกลับมาถึงที่ห้องก็ตัวสั่นไปหมด เหมือนขวัญหายอ่ะค่ะ เราหยิบพระมาแขวนที่คอแล้วสวดมนต์ แผ่เมตตา ให้เขาทั้งคู่