ลืมการบ้านไว้ที่โรงเรียน

       วันนี้ก็มีเรื่องเล่าของบุคคลท่านหนึ่งมาเล่าให้ฟัง เขาเล่าว่า...เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 4-5 ปีที่แล้ว ตอนนั้นผมยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย วันนั้นเป็นวันสุดสัปดาห์ของการเรียน ผมได้ลืมการบ้านไว้ที่ห้องเรียน ผมจึงได้นั่งแท็กซี่ไปโรงเรียน เพื่อที่จะไปเอาการบ้านมาทำในวันหยุด ผมไปถึงโรงเรียนก็ได้ขออนุญาตยามเข้าโรงเรียน ก้าวแรกที่เดินเข้าไปในโรงเรียน น่ากลัวมาก หลายๆคนคงจะรู้อยู่แล้วว่าที่โรงเรียนตอนกลางคืนมันน่ากลัวขนาดไหม และเหตุการณ์ก็เริ่มเกิดขึ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะครับ เรื่องมีอยู่ว่า...เหตุการณ์นี้เกิดเมื่อปี 2558 วันนั้นเป็นวันศุกร์ผมลืมการบ้านและของไว้ในห้องเรียน ซึ่งผมเดินทางจากบ้านมาโรงเรียนโดยแท็กซี่ซึ่งเวลานั้นประมาณ 5ทุ่มกว่าๆ พอมาถึงหน้าโรงเรียนก็ต้องเดินเข้าไปต่อ ก็ได้ขออนุญาตน้ายามเข้าโรงเรียน แกก็ให้เข้าเพราะเป็นคนคุ้นเคยกัน ระหว่างเดินเข้ามาหลอดไฟข้างทางประมาณ 3-4หลอดมันเกิดติดๆดับ ผมไม่ได้สนใจ พอเดินมาได้ระยะหนึ่งก็มีความผิดปกติ เสียงแมลงที่ดังตามทางหรือในโรงเรียนก็เงียบหมด อากาศที่ร้อนอบอ้าวกลับเยือกเย็น ผมเดินมาถึงระหว่างตึก 2ตึก (ตึก1กับตึก2) ซึ่งต้องเดินผ่าน ผมเดินกลางถนน ซึ่งวิวนั้นสามารถมองเห็นระหว่างชั้นของตึก2ตึกได้ชัดเจน แต่ระหว่างเดินเหมือนมีคนจ้องมองผมบนตึกแถมวันนั้นโรงเรียนแทบจะปิดไฟเกือบหมดพอใกล้ถึงห้องซึ่งอยู่ใกล้ๆโรงอาหาร ก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนมาทุบแท๊งน้ำดื่ม (แบบใช้ค้อนทุบ) ผมแทบไม่กล้าเดินไปดูเลย จึงรีบเดินเข้าห้องตอนนั้นกำลังไขกุญแจบอกเลยว่ารนมากเคยคิดว่าในห้องที่จะเข้าไปน่ากลัวมาก แต่ตอนนั้นข้างนอกน่ากลัวกว่าข้างในอีก พอเข้าห้องเสียงที่ได้ยินกลับเงียบลง(ห้องไม่ได้เก็บเสียงนะครับ) ผมเลยรีบเปิดไฟทำธุระนั่งเล่นคอมเพื่อเรียกกำลังใจขึ้นมา พอจะออกจากห้อง แค่เปิดประตูเตรียมจะออกไปเสียงทุบเจ้าเก่าก็ได้บรรเลงทุบขึ้น ผมรีบล็อคประตูรีบเดินจากบริเวณนั้น แต่ผมตั้งสติไม่วิ่งเพราะไม่งั้นขวัญผมจะกระเจิง ผมเดินทางกลับทางเดิมแต่ผมเดินเลียบกับตึกจึงจะไม่ได้เห็นชั้นของตึก ระหว่างเดิน เสียงต่อมิอะไรก็เริ่มเกิดขึ้น เสียงเดินตามหลังมาเสียงเคาะมาแบบรัวๆ พอมาถึงลานกว้างสนามฟุตซอล เหมือนมีคนประมาณ 60คนกำลังจ้องมอง เท้าก็เริ่มเดินเร็วขึ้น ผมกะจะเดินผ่าสนามฟุตบอลจากที่เดินมาตามทาง พอผมมาถึงสนามฟุตบอลก้าวเเรกที่เหยียบหญ้า ความรู้สึกที่ไม่มีวันลืม แผ่นหลังผมเย็นวาบเหมือนมีน้ำแข็งมาถูหลังจากคนที่จ้องมองมาไม่มากกลับทวีคูณ น่าจะราวๆ 300กว่าแน่ที่มองมาหลังผม ผมแทบไม่กล้ากลับไปมอง ตอนนั้นสติผมไม่อยู่กับตัวล่ะ แทบวิ่งผ่าสนามฟุตบอลขนาดเสียงทุบยังได้ยินมาแต่ไกลเลย พอถึงป้อมยาม น้ายามแกก็ถามว่าเป็นอะไร หน้าดูซีดจังผมหัวเราะแล้วตอบกลับว่า “เปล่าครับแค่หิวข้าว” แล้วก็รีบกลับบ้าน ประวัติคราวๆที่ได้ยินมาที่ก่อตั้งของโรงเรียนแห่งนี้ เคยมีชื่อว่า “ลานอีแร้ง” ที่มาคือที่นี่เคยเป็นลานสงครามมีคนตายเป็นจำนวนมาก และจะมีอีแร้งจำนวนมากมากินซากศพและเคยเป็นป่าช้าเก่าก่อนจะบูรณะเป็นโรงเรียนแห่งนี้ ถ้าจำไม่ผิดนะครับเพราะมันเป็นอดีตมาเนิ่นนานพูดปากต่อปาก รุ่นสู่รุ่นไม่รู้ว่าจริงแค่ไหนแต่ก็นะครับประสบการณ์ที่ผมเจอมาก็ทำให้ผมเชื่อมา 80% ของเรื่องราวอดีตที่เล่ากันมา