คุยคนเดียวมาโดยตลอด

     วันนี้ก็มีเรื่องเล่าองบุคคลท่านหนึ่งมาเล่าให้ฟัง เขาเล่าว่า...เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 10 ปีที่แล้ว ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดครับ วันหนึ่งผมได้เข้าไปหาเพื่อนที่กรุงเทพฯ และผมก็ได้ออกไปหาถ่ายรูป ผมเป็นคนชอบถ่ายรูปนะครับ ผมเดินถ่ายไปเรื่อยๆ จนไปเจอหญิงสาวคนหนึ่งสวยมาก ผมก็ได้เดินเข้าไปพูดคุยด้วย และอาสาไปส่งผู้หญิงคนนั้น หลังจากนั้นเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เริ่มเกิดขึ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะครับ เรื่องมีอยู่ว่า... ผมเป็นคนที่ชอบถ่ายรูปโน้นนี้นั้นเรื่อยเปื่อย วันหนึ่งผมได้เข้าไปหาเพื่อนที่อยู่กรุงเทพ ผมก็ไปหาเพื่อนคนนี้อยู่เรื่อยๆ เวลาประมาณ 4 ทุ่ม โดยประมาณผมก็ออกไปหาที่ถ่ายรูปสวยๆตามสไตล์ จนไปถึงสะพานพระราม9 ในขณะที่ผมถ่ายรูปอยู่ก็บังเอิญไปเจอหญิงสาวคนหนึ่งหน้าตาน่ารักประมาณหนึ่งผิวขาวนวลๆ ผมสั้นใส่แว่นสะพายกระเป๋ายืนอยู่(สเปคเลย) ก็เลยเข้าไปสนทนาด้วยสักพัก แล้วน้องเขาก็บอกว่าจะกลับหอแล้วผมเลยถามไปว่าแล้วกลับยังไงล่ะครับ ให้ผมไปส่งไหมแล้วเขาก็ให้ผมไปส่งจากนั้นพอถึงหอผมก็ไม่ได้ถามอะไรมากมายครับก็เลยพูดแค่ว่าพรุ่งนี้ไปกินข้าวกันไหมเดี่ยวผมมารับ ผมมาจากต่างจังหวัดไม่ค่อยมีเพื่อน ^^ เขาตอบกลับมาว่าโอเคค่ะ มาถึงแล้วก็ไปเคาะประตูห้องนะ ห้อง115 ผมก็ตอบโอเคไป พอสายๆประมาณ 10 โมงเช้า ผมก็ไปหาเธอที่หอตามสัญญา แต่หอต้องใช้คีย์การ์ดเข้าภายในตึก ผมก็เลยเดินไปหาที่เค้าท์เตอร์ แล้วบอกพี่เขาว่ามาหาเพื่อนห้อง 115 ครับ พี่เขาก็ทำหน้าเหวอ หน้างงเขาก็ย้ำถามผมนะว่าห้อง 115 จริงหรอน้อง ใช่หรือป่าวววว ผมก็ยืนเถียงกับพี่เค้าอยู่นานพอสมควรจนพี่เขาทนไม่ไหวบอกผมว่า มาไอน้องมานี่ พี่จะให้ดูกล้องวงจรปิด มากี่โมง ผมก็ตอบเขาไปว่ามา 5 ทุ่มกว่าครับ พี่เขาเปิดให้ดู หาจนเจอผม แต่ที่น่าตกใจคือ ผมมาคนเดียว แต่ผมก็เหมือนเดินคุยกับใครอยู่ผมร้องอย่างดังเลย เ-ี้ย อะไรวะ แล้วยืนจ้องหน้ากับเจ้าของหอแล้วเงียบกริบหน้าเหวอๆ แล้วอีกอย่างเจ้าของหอบอกว่าที่หอพักแต่ล่ะชั้นมีแค่ 10 ห้องเอง ไม่มีชั้นไหนหรอกที่มี 15 ห้อง