เจอแล้ว! ต้นเหตุจากเสียงประตูตู้ดัง แอ๊ดดดดดดด

       วันนี้ก็มีเรื่องเล่าของบุคคลท่านหนึ่งมาเล่าให้ฟัง เขาเล่าว่า...เรื่องนี้เกิดขึ้นมาหลายปีแล้ว ตอนนั้นเราได้เช่าหอพักอยู่ที่แห่งหนึ่ง ซึ่งเราก็เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย ทุกๆคืนเวลาเรานอน ก็จะมีเสียงตู้เสื้อผ้าเปิดปิดเองตลอด เสียงมันน่ารำคาญมาก แต่เราก็ยังไม่ได้คิดอะไรมาก จึงเอากระดาษไปพับ และเอาไปเหน็บไว้ที่ตู้เสื้อผ้า จนมีคืนหนึ่ง เสียงก็ดังขึ้นมาอีก ทำให้เรารู้สึกตัวตื่น หลังจากนั้น เหตุการณ์ก็เริ่มเกิดขึ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ เรื่องมีอยู่ว่า...ห้องของเรา พอเปิดประตูเข้ามาจะเจอห้องน้ำอยู่ทางขวามือ มีตู้เสื้อผ้าอยู่ตอดกับผนังห้องน้ำ โดยหันหน้าตู้ไปทางหลังห้อง ถัดจากตู้เสื้อผ้าก็จะเป็นเตียงนอนหัวเตียงชี้ไปทางขวา ปลายเตียงชี้ไปทางซ้าย โดยเตียงจะห่างจากตู้เสื้อผ้านิดเดียวแค่พอเปิดประตูตู้ได้ ถัดจากเตียงไปก็จะเป็นโต๊ะ เเละถัดจากโต๊ะก็เป็นระเบียงหลังห้องปลายเตียงมีโทรทัศน์ เหนือโทรทัศน์จะเป็นพัดลมติดผนังประตูตู้เสื้อผ้ามันจะปิดไม่สนิท ชอบแง้มออกมาเองได้ ไม่รู้เพราะอะไร ตอนนั้นเราคิดว่าคงเพราะเป็นตู้ราคาถูกที่เขาสั่งมาให้ใช้ในหอพัก เวลาประตูตู้แง้มเปิดเองจะมีเสียง “แอ๊ดดดดดด”ช้าๆ ซึ่งเรารำคาญเสียงนี้มาก เลยแก้ไขด้วยการพับกระดาษชิ้นเล็กให้หนาๆหน่อยแล้วเอาเหน็บไว้ที่ประตูตู้เสื้อผ้าให้แน่น ป้องกันประตูตู้เสื้อผ้ามันแง้มเปิดเองซึ่งก็ได้ผลบ้างไม่ได้ผลบ้าง เพราะกระดาษชิ้นนี้มันชอบหล่นลงมาบ่อยๆ คืนหนึ่งเรากำลังหลับ โดยที่เปิดพัดลมติดผนังตรงปลายเท้าไว้ให้มันส่ายไปมา เราก็ได้ยินเสียง“แอ๊ดดดดด” ของประตูตู้เสื้อผ้า ครั้งแรกก็ทำให้รู้สึกตัวแล้ว แต่เราขี้เกียจลุกกำลังจะหลับต่อก็ได้ยินเสียง ” แอ๊ดดดดด” อีกครั้ง เราคิดว่าเศษกระดาษที่เหน็บไว้คงหล่นประตูตู้เลยแง้มออกมา พอพัดลมส่ายไปโดน ประตูตู้ขยับเลยเกิดเสียงซึ่งอย่างที่บอกไว้แต่แรกว่าเรารำคาญเสียงนี้มาก เลยหันไปทางตู้เสื้อผ้าตั้งใจจะลุกไปเก็บเศษกระดาษมาเหน็บประตูตู้ไว้อย่างเดิม ป้องกันเสียงรบกวนการนอนจังหวะที่เราหันไปนั้น เราเห็นเป็น “เด็ก” อายุประมาณ 8-10ขวบ “กำลังก้าวเข้าไปในตู้เสื้อผ้า”ซึ่งอยู่ห่างจากเราไม่เกิน2เมตร (ใกล้มาก) ไม่แน่ใจว่าหญิงหรือชาย เพราะมืดมากประกอบกับส่วนหัวเข้าไปในตู้แล้ว เหลือแค่ส่วนเอวและขากำลังก้าวตามเข้าไป เราตกใจมากช๊อค นิ่ง จ้องมองอยู่อย่างนั้น จนเด็กคนนั้นก้าวเข้าไปในตู้เสื้อผ้าหมดทั้งตัวแล้วประตูตู้ ก็ค่อยๆปิดกลับเข้าไปพร้อมเสียง “แอ๊ดดดด” เหมือนเดิมพอประตูตู้ปิดเสร็จ ก็เหมือนเราตั้งสติได้ เลยรีบหันกลับมา คลุมโปง ในสมองคิดว่าจะวิ่งหนีแต่ก็กลัวเกินกว่าจะหันกลับไปอีก กลัวว่าหากลุกขึ้นวิ่ง แล้วเด็กคนนั้นวิ่งตาม เราช๊อคตายแน่ๆเลยตัดสินใจนอนคลุมโปงหันหลังให้ตู้เสื้อผ้าใบนั้น พร้อมทั้งได้ยินเสียง“แอ๊ดดดด” “แอ๊ดดดดด” ทั้งคืนจนพลอยหลับไปตอนไหนไม่รู้ พอตื่นมาในตอนเช้า เรารีบไปซื้อราวแขวนผ้า และเอาเสื้อผ้าทั้งหมดออกจากตู้มาแขวนไว้ที่ราวแทน จากนั้นก็เอาทั้งเชือกทั้งเทปกาว มาพันปิดรอบตู้เสื้อผ้าหลังนั้นไว้เพราะกลัวว่าประตูมันจะเปิดเองอีก หลังจากเหตุการณ์นั้นไม่นานเรารอจนครบสัญญาเช่า1ปี ก็ย้ายออกจากหอพักนั้น ไปอยู่บ้านเช่ากับเพื่อนแทน