เหยียบต่อไม่รอแล้วนะ

     วันนี้ก็มีเรื่องเล่าของบุคคลท่านหนึ่งมาเล่าให้ฟัง เขาเล่าว่า...เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 10 ที่แล้ว ตอนนั้นผมทำงานพิเศษเป็นดีเจที่ร้านคาราโอเกะแห่งหนึ่ง ผมเลิกงานดึกทุกวัน และที่ทำงานกับที่บ้านผมค่อนข้างไกลด้วย ทุกๆวันที่กลับบ้าน ผมจะนั่งแท็กซี่กลับ จนมีอยู่วันหนึ่งผมก็นั่งแท็กซี่กลับบ้านเหมือนเคย แต่คราวนี้กลับเจอเหตุการณ์แปลกๆเกิดขึ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะครับ เรื่องมีอยู่ว่า...หลังเลิกงานที่ทำประจำ ก็เกือบเดือนนึงแล้วที่มาทำงานพิเศษเป็นดีเจเปิดเเผ่นให้ร้านคาราโอเกะแห่งหนึ่ง ระยะทางที่กลับบ้านจากซอยหนามแดงเทพารักษ์ไปรามคำแหง24 ค่อนข้างเปลี่ยวและไกลพอดูเลยทีเดียว เเท็กซี่ขับมาเรื่อยๆทางเส้นศรีนครินทร์มาจนถึงช่วงตึกโมเดิร์นฟอร์มไฟถนนเป็นสีส้มๆสลัวๆพอทำให้มองเห็นเงาคนหลายคนยืนกันอยู่แถวเกาะกลางถนน เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วเกาะกลางถนนแถวนั้นยังเป็นท้องร่องหญ้ารกๆแต่มีสะพานไม้กระดานเล็กๆให้พอเดินข้ามถนนได้อยู่ เลยคิดว่าคนพวกนี้คงมารอข้ามถนน พอรถขับมาถึงตรงที่เห็นเงาคนก็ชนเข้ากับอะไรอย่างแรงเสียงดังปึ้ง!จนตัวกระเด็นกระดอนหัวสั่นหัวคลอน คือมันชนแรงมากตอนนั้นงงว่าเกิดอะไรขึ้น แท็กซี่ก็รีบเหยียบคันเร่งไปเลย ไม่ยอมเบรคไม่ยอมจอดพอได้สติหันกลับไปมองกระจกหลังเห็นเงาคนเหล่านั้นมาเดินกันกลางถนนเต็มไปหมด คนขับเเท็กซี่ขับมาจอดติดไฟแดงตรงแยกพัฒนาการแล้วเปิดประตูไปก้มๆเงยๆดูรถ เสร็จแล้วกลับเข้ามานั่งในรถไม่พูดไม่จา ทนไม่ได้เลยถามว่า”ชนอะไรมั้ย”เค้าบอกไม่มีรอยอะไรเลย (ซึ่งเสียงชนดังมากจนตัวกระเด้งกระดอนเนี่ยนะ ไม่มีรอยอะไรเลย)เลยถามไปอีกคำนึงว่า “ใช่คนมั้ย”เค้าตอบกลับมาว่า “ไม่ใช่ ผมเลยไม่จอดไง”เรานั่งเงียบกันมาสักพัก….คนขับแท็กซี่ก็เริ่มเล่าให้ฟังว่า ผมเจอบ่อยๆตอนกลางคืนยิ่งสมัยรถเเก๊สระเบิดใหม่ๆผมเจอประจำมายืนโบกรับขึ้นมาแล้วหายยังมีเลย พรุ่งนี้อย่าลืมไปทำบุญนะครับ และนั่นก็เป็นคืนสุดท้ายที่ไปทำงานเปิดแผ่นให้ร้านคาราโอเกะ