ความทรงจำตอนอนุบาล3

     หลังจากแม่คลอดเรา แม่จะเดินทางไปกลับระหว่างจ.ประจวบฯ กับจ.ราชบุรี ประมานปีละ 2-3 ครั้ง เดิมแม่เราเป็นคนราชบุรีค่ะ ที่บ้านทำธุรกิจเปิดร้านทอง แต่แม่ไปอยู่ประจวบเพราะเป็นบ้านเกิดพ่อ ช่วงที่แม่มาราชบุรีแม่เราเป็นคนขับรถเองค่ะ ใช้เวลาเดินทางราวๆ 3-4 ชม. ด้วยที่แม่เราต้องเลี้ยงเราคนเดียว (พ่อทำงานต่างประเทศ) และต้องขับรถเองด้วย มีบางครั้งแม่เหนื่อยมากๆ ต้องแวะพักโรงเเรมข้างทาง ตอนนั้นเราอยู่อนุบาล 3 จำได้แม่นเลยค่ะ แม่เราเหนื่อยจากการขับรถมากตอนนั้นก็ดึกแล้ว แต่ยังเข้าบ้านไม่ได้ค่ะ คือแม่เรามีพี่น้องทั้งหมด 4 คน แม่เราจะไม่ชอบพี่ชายคนโตและไม่ค่อยถูกกัน เพราะเค้าค่อนข้างอารมณ์ร้ายชอบยิงปืนขู่อะไรประมาณเนี้ยอะค่ะ วันนั้นพี่ชายแม่เค้าอยู่บ้าน แม่เลยต้องไปหาโรงแรมนอนก่อน รอเช้าพี่ชายแม่จะไปตจว. แม่ถึงเข้าบ้านได้ (ไม่อยากเจอหน้ากัน) โรงแรมที่แม่เลือกชื่อโรงแรม ลัค… ทางเข้าโรงแรมอยู่ตรงสามแยกพอดีเป๊ะ คือทำเลไม่น่ามาเปิดโรงแรมได้อ่ะค่ะ(ปัจจุบันโรงแรมยังไม่ทุบนะคะ ป้ายก็ยังอยู่เป็นโรงแรมก่อนถึงอ.บ้านโป่งอะค่ะ) เช็คอินท์เสร็จแม่ก็รีบเข้าห้องเตรียมจะอาบน้ำ แม่จับเรานั่งบนเก้าอี้สูง เหมือนเก้าอี้ตามบาร์อะค่ะที่หมุนได้เราก็นั่งเล่นหมุนไปหมุนมา ระหว่างนั้นแม่ก็อาบน้ำอยู่ เราก็หมุนไปทางหน้าต่างเราเห็นเป็นเงาผู้หญิงลอยขึ้นมาจากขอบล่างหน้าต่าง ค่อยๆลอยขึ้นมาเรื่อยๆมองไม่เห็นหน้าตาลักษณะเป็นเงาเหมือนเงาตามตัวเรานี่แหล่ะค่ะ แต่ตอนนั้นไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้นเลย เราก็เพ่งมองแต่ในใจก็ไม่ได้กลัวอะไร คือยังเด็กด้วยแล้วก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่เห็นนั่นคืออะไร แต่ตอนนั้นเราหยุดหมุนเก้าอี้เเล้วนะคะ ยังคงมองเงานั้นอยู่ เงาเค้าก็มาหยุดนิ่งอยู่ตรงมุมห้องตรงผ้าม่าน จำได้แม่นเลยถึงเราจะแค่อนุบาล 3 นะ รูปร่างเป็นผู้หญิงผมสั้นประมานหูใส่กระโปรงบานๆระดับเข่า แขนเสื้อพองๆหน่อย เหมือนชุดในละครพีเรียดอะค่ะ จนเเม่เราอาบน้ำเสร็จเค้าก็หายไป เราก็เลยหันไปถามแม่ว่า “มะกี้ใครไม่รู้มายืนในห้องเรา”แม่เราก็บอกไหนๆตาฝาดรึเปล่า ใครจะมายืนตรงหน้าต่างชั้น 2 ระบงระเบียงก็ไม่มี หลังจากนั้นก็พากันเข้านอนปกติ แต่ดึกๆเราก็สะดุ้งตื่นก็ยังคงเห็นผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ที่เดิมไม่รู้เหมือนกันว่าเค้าจะสื่ออะไร เช้ามาแม่ก็ขับรถกลับบ้านไม่ได้สนใจเรื่องที่เกิดขึ้น พอโตมาเราก็ยังเล่าให้แม่ฟังอยู่นะคะ