เพื่อนมาขอโทษและบอกลา

     เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อเกือบ 10 ปีมาแล้ว แต่ยังฝังอยู่ในความทรงจำเป็นอย่างดี ช่วงนั้นเราเรียนอยู่ ปี 2 มหาวิทยาลัย แถวนครปฐม ซึ่งแถวนั้นช่วงกลางคืนจะไม่ค่อยมีร้านค้าอะไรเท่าไหร่ เมื่ออยากจะไปกินข้าว ไปเที่ยวกับเพื่อนก็จะต้องขี่มอเตอร์ไซค์เข้าไปในเมือง มีอยู่คืนหนึ่ง.. วันนั้นเป็นวันสอบวันสุดท้าย เรากับเพื่อนสนิทชื่อโบว์ ก็เลยชวนกันไปเที่ยวกลางคืนในเมือง เรา 2 คนต่างก็แต่งตัวที่ห้องของตัวเอง และลงมาเจอกันที่หน้าตึก ตอนนั้นเป็นเวลา 3 ทุ่มกว่า โบว์เป็นคนขี่มอเตอร์ไซค์โดยที่เราเป็นคนซ้อนท้ายไป เรื่องมันเกิดตอนขากลับ เราทั้งคู่ดื่มแอลกอฮอล์ไปพอสมควร แต่ไม่ถึงกับเมา โบว์เป็นคนขี่มอเตอร์ไซค์เหมือนเดิม เมื่อเดินทางกลับมาในซอยหอ ต้องบอกก่อนว่าในซอยนี้เป็นถนนเล็กๆ เลนสวนกัน ค่อนข้างลึก และเปลี่ยวมาก สองข้างทางเป็นทุ่ง โดยที่มีไฟข้างทางไม่กี่จุดเท่านั้น เมื่อมาถึงเสาไฟต้นหนึ่งจู่ๆ โบว์ก็ร้องขึ้นมาเสียงดังน่ากลัว และหักรถเข้าชนเสาไฟอย่างแรง เรามารู้สึกตัวอีกทีก็อยู่บนเตียงพยาบาลแล้ว ซึ่งเป็นห้องคู่ กั้นด้วยผ้าม่านไว้เท่านั้น ตอนนั้นเป็นเวลาตี 4 ได้ เราเห็นสภาพตัวเองมีบาดแผลเต็มไปหมด แต่ตอนนั้นไม่รู้สึกเจ็บจริงๆ ส่วนโบว์ก็ยืนอยู่ข้างๆเตียงของเรา บอกเราว่า ขอโทษนะ ไม่น่าเป็นแบบนี้เลย และก็ร้องไห้ออกมา ก่อนจะบอกว่าด้วยเสียงสะอื้นว่าขอให้หายไวๆ และก็เดินออกจากห้องไป เราจะเรียกโบว์ถามว่าไปไหน แต่ก็ลุกไม่ไหว จึงได้กดเรียกพยาบาล ทันใดนั้น เสียงสัญญานบอกชีพจรหยุดเต้นก็ดังขึ้นในห้อง.. พยาบาลสามคนรีบวิ่งเข้ามาในห้องพร้อมเปิดผ้าม่านออก เตียงข้างๆ คือร่างอันไร้วิญญาณของโบว์ที่หันมามองเตียงของเราอยู่ หลังจากเหตุการณ์นั้นเรามารู้ว่าที่ตรงบริเวณเสาไฟนั้น มีอุบัติเหตุบ่อยครั้งมาก และมักมีคนเล่ากันว่า เมื่อผ่านเสาไฟต้นนั้น มักจะเจอเงาผู้หญิงยืนอยู่