รู้สึกว่าตัวเองผิด

     เรื่องนี้เกิดขึ้นมาหลายปีแล้ว ตอนนั้นเรายังอยู่มัธยมต้น เราได้รู้จักรุ่นพี่คนหนึ่ง ชื่อว่าพี่อัด (นามสมมติ) พี่อัดเพิ่งย้ายเข้ามาเรียน ม.6 แล้วเค้าก็ตามจีบเรามาตลอดเวลา 1 เดือน ซึ่งเราก็ไม่เคยมีแฟนมาก่อนด้วย เลยยังไม่ได้คิดอะไรเรื่องนี้ แต่ก็ลองคุยๆ ดูไปเรื่อยๆ ซึ่งพี่เค้าก็ดีกับเราค่ะ พอถึงช่วงปีใหม่เราก็ไปส่งท้ายปีเก่ากับพี่เค้าที่วัด คือไปสวดมนต์ข้ามปีกัน พอตอนกลับ อยู่ๆ พี่เค้าพูดประมาณว่า ‘ถ้าไม่มีเรา พี่ยอมตายดีกว่า..’ คือตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะยังเด็ก ไม่ค่อยเข้าใจความรักเท่าไหร่ พอเวลาผ่านไป พี่อัดก็ได้พาเราไปให้ครอบครัวเค้ารู้จัก และเราก็เข้ากับครอบครัวพี่เค้าได้ดีค่ะ พี่อัดก็ดูภูมิใจ และดีใจที่ได้พาเรามาที่บ้านมากๆ เราก็คุยๆ กับพี่อัดมาได้ประมาณ 7 เดือนแล้ว แต่เราไม่รู้คิดยังไงกลับรู้สึกว่าตัวเองไม่อยากมีแฟน ยังอยากสนุกกับเพื่อนๆ มากกว่า เลยบอกพี่เค้าไปว่า ‘เราเป็นแค่พี่น้องกันดีกว่านะคะ..’ ตอนนั้นพี่อัดเค้าร้องไห้ออกมาเลย และบอกว่า ‘พี่คงอยู่ไม่ได้..’ ตอนนั้นเราก็งงๆ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรอีกนั่นแหละ และเราก็เริ่มห่างๆ กัน ประจวบกับเข้าช่วงปิดเทอมพอดี เราคิดว่าถ้าไม่ได้เจอกันเดี๋ยวพี่เค้าก็คงลืมเราไปเอง จนช่วงปลายๆ มีนาคม พี่อัดโทรมาชวนเราว่า ‘สงกรานต์ปีนี้ เรามาเล่นน้ำกับพี่ได้มั้ย?’ เราจำไม่ได้ว่าตัวเองตอบไปว่ายังไง แต่เท่าที่จำได้คือประมาณว่า ไม่ไป ไม่อยากเจอ ผ่านไปประมาณ 3-4 วัน พี่เค้าก็โทรมาตลอด แต่เราก็ไม่ได้รับโทรศัพท์พี่เค้าเลย จนประมาณช่วงดึกๆ แม่ของพี่อัดโทรมา บอกว่า ‘อัดเสียแล้วนะ อัดขี่รถมอเตอร์ไซค์ออกไปกินเหล้าบนเขา แล้วขากลับมีรถกระบะฝ่าไฟแดงชนรถอัดเสียชีวิตคาที่ ส่วนเพื่อนอัดที่ไปด้วยกัน ก็ไปเสียที่โรงพยาบาล’ ตอนนั้นเราสับสน งงไปหมด แต่ไม่ร้องไห้นะ เพราะร้องไม่ออก เรารีบไปเล่าให้แม่ฟัง แม่เราบอกให้ไปงานศพพี่เค้าด้วย ให้ไปช่วยงานวันรดน้ำศพ เราไม่กล้าเดินไปดูศพพี่อัดเลยค่ะ แต่เพื่อนๆ พี่อัด ก็ขอให้เราไปรดน้ำศพพี่อัดหน่อย ให้พี่อัดได้รับรู้ว่าเรามาส่งเค้า เราก็ไปรดน้ำศพพี่เค้าค่ะ พอเห็นหน้าพี่อัด เราก็เรียกชื่อพี่อัดออกมาเอง โดยอัตโนมัติเลย แต่เราร้องไห้ไม่ออก มันจุก มันแน่นยังไงบอกไม่ถูกเลยค่ะ เราไปช่วยงานศพจนถึงวันเผา แม่พี่อัดมาขอให้เราเป็นคนถือรูป ตอนวนรอบเมรุ และเป็นคนถือรูปนำทางพี่เค้ากลับบ้านด้วย จนถึงวันสงกรานต์ แม่พี่อัดมารับเราไปทำบุญด้วยกัน เราก็ไปค่ะ พอไปถึงที่วัด ขณะที่เรากำลังทำบุญกรวดน้ำอยู่ จู่ๆ มีป้าคนหนึ่งที่มาทำบุญ ซึ่งก็ไม่ได้รู้จักกันกับเราเลยนะคะ เค้านั่งร้องไห้ และก็เข้ามากอดเรา และพูดว่า... ‘อยากกอดแบบนี้มานานแล้ว ฝากแม่ด้วยนะ ขอโทษที่พี่ดูแลเราไม่ได้ เป็นพี่ชายให้ไม่ได้อีกแล้ว..’ แล้วป้าเค้าก็หันไปหาแม่พี่อัด แล้วพูดว่า ‘ผมขอโทษ ที่ไม่ได้บวชให้.. ขอโทษที่สร้างแต่ความวุ่นวาย แม่อย่าร้องไห้อีกเลยนะ และก็ขออโหสิกรรม..’ พอแม่พี่อัดบอกอโหสิกรรมให้ ก็เหมือนว่าพี่อัดก็ออกจากร่างป้าคนนั้นไป สิ่งที่เกิดขึ้นเหลือเชื่อมากๆ ถึงตรงนี้ทั้งเราและแม่พี่อัด ก็ร้องไห้ออกมาเลยค่ะ.. จากนั้นหลวงตาก็รดน้ำมนต์ให้ แล้วบอกว่า ‘เขาไม่ไปไหนหรอก ถ้าเราทุกคนยังเรียกให้เขามา ไม่ต้องเรียกเขาแล้วล่ะ ทำใจให้สบาย..’เรื่องนี้อาจจะไม่ได้น่ากลัวมากนะคะ แต่สำหรับเรามันคือเรื่องที่เป็นปมฝังใจ เรารู้สึกมาตลอดว่าเราเป็นคนผิด ถ้าเราไม่ไปปฏิเสธพี่เค้า เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิด เราเสียดายวันเวลาดีๆ เรื่องดีๆ ที่พี่เค้าทำให้ ฝากให้ทุกคนที่ได้อ่าน ดูแล และใส่ใจความรู้สึกของคนที่เค้ารักเราด้วยนะคะ เพราะเราจะไม่มีทางรู้ว่าวันไหนที่เค้าจะจากเราไป บางทีเราอาจจะเสียเค้าไปแบบไม่มีวันกลับมาเลยก็ได้