อยู่ไม่ไหวจริงๆ

     ส่วนตัวเราเป็นคนเชื่อเรื่องผี 50:50 นะคะ เพราะยังไม่เคยเจอ และก็ไม่ได้คิดจะลบหลู่ค่ะ ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีที่แล้ว เราเป็นนางรำประจำโรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดขอนแก่น ทุกๆ งานกิจกรรม เราก็จะได้รำถวายพระพร หรือรำเปิดงานเสมอ และครั้งนี้เราก็ได้รำเปิดงานวันพ่อค่ะ ในคืนก่อนงานรำทุกๆ ครั้ง เรากับพวกพี่ๆ ที่รำด้วย จะไปนอนบ้านอาจารย์ค่ะ แต่วันนั้นอาจารย์ท่านไม่อยู่บ้าน เลยนัดให้เรากับพวกพี่ๆ มานอนที่โรงเรียนแทนค่ะ และห้องที่ใช้นอนคือห้องสังคมศึกษา ชั้นบนของห้องสังคม จะเป็นห้องดนตรีของวงโยธวาทิตค่ะ คืนนั้นประมาณ 2 ทุ่ม เรากับพวกพี่ๆ ที่รำด้วย 3 คน ก็ขนของเข้ามาในห้องสังคม และจัดที่นอนกัน ต่างคนต่างจัดเลยค่ะ เราไม่ค่อยจะสนิทกับพวกพี่ๆ เลยแยกตัวมานอนไกลนิดนึง เพื่อความเป็นส่วนตัว อยากเล่นโทรศัพท์เงียบๆ พอจัดที่นอนกันเสร็จพวกรุ่นพี่ 3 คน ก็พากันออกไปซื้อของ ที่จะใช้แต่งหน้าในวันงานพรุ่งนี้ ทีนี้ก็เหลือเรานอนอยู่ในห้องคนเดียวค่ะ เรานอนเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อย และไฟในห้องก็ปิดมืดหมด มีแค่แสงไฟจากหน้าห้องเล็กน้อย กับจอโทรศัพท์ของเราเท่านั้นเอง เรานอนเล่นเฟซบุคไปไม่ได้คิดอะไร สักพักก็มีเสียงแซ็กโซโฟนดังขึ้น เสียงมาจากบนห้องดนตรีชั้นบน เป็นการเป่าเพลงสรรเสริญพระบารมี ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไร คิดแค่ว่าพวกวงโยฯ คงเป่าซ้อมกัน เพราะวงโยฯ ก็มานอนค้างที่โรงเรียนเหมือนกัน สักพักเสียงแซ็กโซโฟนก็หยุดไป ตอนนั้นเสียงในห้องเงียบมากๆ เงียบจนหูวิ้งเลยค่ะ คงเพราะไม่ได้เปิดประตูหน้าต่างเลย เราไม่ได้สนใจก็ยังเล่นโทรศัพท์ต่อ อยู่ๆ เราก็รู้สึกว่ามีเสียงหายใจดังขึ้นมาอยู่ไกลๆ เป็นเสียงหายใจเข้าลึกๆ และหายใจออก ‘ฟืดดๆ’ ตอนแรกคิดว่าเป็นเสียงลมแต่ก็ไม่น่าใช่ เราก็พยายามตั้งสติฟังดีๆ ว่าเป็นเสียงอะไร ด้วยความเงียบของห้องทำให้เราได้ยินชัดขนาดที่ว่า เสียงหายใจมันเคลื่อนที่ไปมาค่ะ เหมือนเดินไปรอบห้อง และค่อยๆ ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนคราวนี้ชัดเลยค่ะ เสียงหายใจนั้นดังอยู่ข้างๆ หู้เราเลย! ตอนนั้นหัวใจเราวูบเลยทันที ตัวแข็งทื่อไปหมดไม่กล้าลุกเลยค่ะ เรากำโทรศัพท์ตัวเองแน่น ก่อนจะรีบยันตัวลุก และวิ่งออกจากห้องสังคมทันทีค่ะ ตั้งใจจะขึ้นไปตะโกนเรียกรุ่นพี่วงโยฯ บนห้องดนตรีชั้นบน แต่พอขึ้นไปถึงก็ต้องขนลุกเลยค่ะ เพราะห้องวงโยฯ ปิดประตูล็อค ปิดไฟมืดสนิท! เราวิ่งกลับลงมาผ่านห้องสังคม สายตาก็เผลอเหลือบมองผ่านประตูห้องเข้าไป (เป็นประตูกระจกค่ะ) เรามองเข้าไปเห็นผู้หญิงผมยาวประบ่า นั่งท่าเทพธิดาอยู่ข้างๆ ตรงที่เรานอน! หัวใจนี่แทบปลิวค่ะ ขาอ่อนไปหมด ถึงจะมืดแต่ก็ดูออก ว่านั่นไม่ใช่คนหรือพวกรุ่นพี่แน่ๆ เราร้องไห้และรีบวิ่งไปที่หอประชุมทันที พอเข้ามาที่หอประชุม ก็เห็นพวกพี่ผู้ชายวงโยฯ กำลังจัดสถานที่กันอยู่ เราวิ่งเข้าไปหารุ่นพี่ที่สนิทพร้อมกับน้ำตาไหลอาบแก้ม รุ่นพี่เลยถามว่าเป็นอะไร? เราก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ทั้งเรื่องเสียงแซ็คโซโฟน และเรื่องผีผู้หญิง พอเล่าจบรุ่นพี่ก็หน้าซีดเลย แต่ตบหัวเราเบาๆ เพื่อปลอบใจกลบเกลื่อน ก่อนจะเล่าว่า ‘ไม่มีใครอยู่บนห้องดนตรีเลยตั้งแต่เย็น พวกพี่ทุกคนก็อยู่หอประชุมกันหมด หรืออาจจะเป็น ‘จริงใจ’ เพื่อนพี่ก็ได้ เธอก็อยู่วงโยฯ เป็นคนเป่าแซ็คโซโฟน แต่ว่าลาออกจากโรงเรียนไปนานแล้ว เพราะมีเรื่องตบตีกับผู้หญิงห้องอื่น และเธอถูกรถชนตายเมื่อเกือบครึ่งปีได้แล้ว..’พอได้ฟังนี่อึ้งเลยค่ะ ผู้หญิงที่ชื่อว่า ‘จริงใจ’ เราก็เคยเห็นหน้าพี่เค้าอยู่ค่ะ เค้าร้องเพลงเก่ง และกล้าแสดงออก เคยเห็นไปประกวดร้องเพลงหลายเวที แต่ก็เพิ่งมารู้ว่าพี่เค้าเสียไปแล้วก็วันนั้นล่ะค่ะ จากนั้นพอพวกพี่ๆ นางรำกลับมากัน เราก็ขอตัวกลับไปนอนที่บ้านเลยค่ะ อยู่ไม่ไหวแล้วจริงๆ แต่ก็ไม่ได้เล่าอะไรให้พี่ๆ เค้าฟังนะคะ เรื่องราววันนั้นทำให้เราเชื่อสนิทเลยค่ะ ว่าผีมีจริง ไม่ว่าจะมาดี หรือมาร้าย ยังไงก็ผีค่ะ กลัว!