เฉียดตาย


     บ้านเราอยู่แถวบางพลี วันที่เกิดเรื่องเป็นวันที่นัดเพื่อนๆ มากินเลี้ยงกันที่บ้านค่ะ เราเองเป็นคนไม่แตะต้องของมึนเมาทุกชนิดเลย พวกเรากินกันตั้งแต่ 1 ทุ่ม จนถึงเที่ยงคืนได้ เราอาสาขี่มอเตอร์ไซค์ไปส่งเพื่อน 2 คนที่บ้าน เพราะเพื่อนเราเมากัน บ้านเพื่อนเราคนหนึ่งจะอยู่ใกล้ๆ กับ ม.หัวเฉียว โดยเราจะไปส่งเพื่อนคนที่อยู่ไกลก่อน แล้วค่อยส่งเพื่อนอีกคนที่อยู่ใกล้บ้านเราต่อ เพราะตอนนั้นดึกแล้ว เลยอยากมีเพื่อนไปด้วย อุ่นใจกว่า ขาไปเนี่ยเราไปทางปกติ ก็ส่งเพื่อนคนหนึ่งถึงบ้านเรียบร้อย เราก็ขี่กลับจะไปส่งบ้านเพื่อนอีกคน ตอนนั้นดูท่าว่าฝนกำลังจะตก เราเลยเลือกที่จะไปอีกทางหนึ่ง ที่เป็นทางลัดใกล้กว่า แต่เส้นทางนี้เรารู้อยู่แก่ใจว่าทางมันเปลี่ยวไม่ปลอดภัย เค้าเรียกกันว่าคลองส่งน้ำสุวรรณภูมิ คนแถวนี้จะรู้ประวัติที่นี่ดีค่ะ ลักษณะเป็นถนน 4 เลน มีเกาะกลางถนน มีเสาไฟตรงเกาะกลาง แต่ไฟไม่ติด ข้างทางเป็นป่าบ้าง โรงงานบ้าง แต่อยู่ห่างกัน บ้านคนก็มีไม่กี่หลัง แล้วก็จะเป็นป่ายาวๆ เลย แต่ตอนนั้นเราก็ยอมใจกล้าเพราะกลัวฝนตก เราขี่เข้ามาจากถนนบางนา ไปเส้นเทพารักษ์ ทั้งถนนมีแค่มอเตอร์ไซค์เราคันเดียวเลยค่ะ บรรยากาศเย็นๆ หนาวๆ แบบบอกไม่ถูกเลย เราจะเป็นคนขี่ความเร็วไม่เกิน 60 นะ แต่ตอนนั้น อยู่ดีๆ เครื่องก็เร่งเร็วขึ้นเอง ทั้งๆ ที่เข็มไมล์ก็ยังอยู่ที่ 60 เราทั้งงง ทั้งตกใจ กลัวรถเสียหลัก แล้วก็เหมือนมีอะไรดลใจให้เรามองไปตรงเกาะกลางถนน ที่ใต้เสาไฟเห็นเป็นเงาคน เหมือนผู้หญิงผมยาวยืนมองมาที่เรา ตอนนั้นไม่ได้ตาฝาด หรือเมาแน่ๆ เรามั่นใจมาก และเค้าหันตัวมองตามรถเราตลอด จนรถวิ่งผ่านหน้าเค้าไป เรามองกระจกหลัง กลับไม่มีใครที่เสา! แล้วตอนนั้นเองรถก็ตกหลุม แรงมาก ความรู้สึกคือหลุมต้องใหญ่มาก ขนาดที่เพื่อนที่ซ้อนมากับเรา ตัวร่วงไปครึ่งตัวแล้ว แต่ก็ยังจับเราไว้แน่นมาก เราก็จับรถแน่นเลย หวิดจะล้มแต่ไม่ล้ม เรียกว่าเฉียดตายได้เลย! พอทรงตัวได้รถก็เกิดดับ ดับกลางถนนมืดๆ นั้นเลย ไฟทางไม่ติดสักดวง ตอนนั้นเพื่อนเราทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้ว เราพยายามสตาร์ทรถยังไงก็ไม่ติด บิดกุญแจไปมาก็แล้ว มองหาบ้านคนก็ไม่มีเลย มืดไปหมด เรากับเพื่อนก็ค่อยๆ เข็นรถไปเรื่อยๆ ใช้ไฟจากมือถือ แต่ก็ไม่เจอใครเลย ระหว่างที่เดินไปนั้น เพื่อนเราเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเดินร้องไห้ไม่พูดอะไร เราเองก็ใจเสีย ตอนนั้นกลัวมากๆ ในใจนึกถึงแต่พ่อแม่ปู่ย่าตายายให้ช่วยหนูด้วย เดินสักพักเราลองสตาร์ทรถอีกที รถติดแล้ว! เลยรีบขี่ออกจากตรงนั้นเลย แต่แปลกมากที่ขี่ไปได้แค่ไม่เกิน 100 เมตร ก็ได้เจอบ้านคน เจอถนนใหญ่ เจอแสงไฟจากถนน เรางงมากว่าเมื่อกี้ที่มองมาทำไมมันมีแต่ถนนที่ทอดยาวมืดสนิท ไม่มีแสงไฟจากอะไรเลย? เรารีบส่งเพื่อน และกลับบ้านทันที ตื่นเช้ามาเราเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง และขอให้แม่พาไปถนนเส้นนั้นอีกครั้ง เพราะอยากรู้ว่าเมื่อคืนรถตกหลุมอะไร ช่วงบ่ายแม่กับพี่พาเราขับรถไปดูถนนตรงนั้น แต่ดูอย่างดีทั้งเส้นก็ไม่มีหลุมอะไรเลย ทั้งขาไป และขากลับ ไม่มีแม้แต่รอยของหลุม หรือรอยซ่อมหลุม!? เราก็ได้แต่สงสัยอยู่จนถึงทุกวันนี้ จนวันหนึ่งเราได้คุยกับเพื่อนที่ซ้อนมาด้วยกันเมื่อคืน เล่าถึงเหตุการณ์คืนนั้น เพื่อนเราก็เล่าไปร้องไห้ไปว่า ‘คืนนั้น ตอนรถดับ เราเห็นมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินอยู่ข้างหลังพอยตลอด และเค้าเอามือปิดตาพอยไว้! เราไม่รู้จะพูดยังไง ตอนนั้นก็กลัวมากๆ แล้วสักพักผู้หญิงคนนั้นก็หายไปเฉยๆ..’ พอเราได้ยินอย่างนั้น ขนลุกเลยค่ะ มันเหมือนที่เค้าเรียกกันว่า ‘ผีบังตา’ ยังไงยังงั้นเลย ตั้งแต่นั้นมาเรากับเพื่อนก็ไม่เคยไปทางนั้นอีกเลย ไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืน พอลองค้นข่าวก็เจอว่ามีคดีฆ่าข่มขืนผู้หญิงตรงแถวนั้น และเมื่อไม่นานมานี้เอง ก็มีคดีฆ่าปาดคอสาวผมแดงตรงข้างทางถนนเส้นนั้น เค้าจะรู้จักกันในชื่อว่า ‘4 เลน’

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

ขอกินน้ำหน่อย!

รูปภาพ
สวัสดีครับ วันนี้ผมมีเรื่องเล่าจากบุคคลท่านหนึ่งมาเล่าให้ฟังครับ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะครับ เพื่อนได้เล่าว่า... เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเองและแม่ของแฟนครับ ซึ่งผมเป็นคนไม่กลัวผี แต่ก็ได้มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น เข้าเรื่องกันเลยนะครับ... ช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมา ผมได้พาแฟนกลับบ้านที่ต่างจังหวัดในภาคอีสาน เราเดินทางจากกรุงเทพฯ แต่เช้าตรู่ จนถึงที่หมายในช่วงหัวค่ำ ด้วยความที่เดินทางมาเหนื่อย พอไปถึงบ้านเราก็กินข้าวกินปลา อาบน้ำเข้านอนเลย เหตุการณ์ก็ดูปกติเหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา จนเช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่นแต่เช้า เก็บข้าวของที่ขนมาจากกรุงเทพฯ จากนั้นก็มานั่งกินข้าวที่แคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นมะม่วงใกล้ๆ ซึ่งด้านหลังแคร่จะมีบ่อน้ำ และถัดไปอีกหน่อยก็จะเป็นป่าช้าเก่า ซึ่งปัจจุบันมีต้นไม้ขึ้นรกเต็มไปหมด ด้วยความที่ผมเป็นคนไม่กลัวผี จึงไม่ได้คิดอะไร ก็นั่งเล่นตามปกติ.. หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมก็เผลอหลับไปบนแคร่นั้น จังหวะที่กำลังครึ่งหลับครึ่งตื่น จู่ๆ ผมก็เห็นชายแก่ ผมขาว เคราขาวยาวรุงรัง ไม่ใส่เสื้อ นุ่งโจงกระเบนลายผ้าขาวม้า มาหยุดยืนที่ปลายเท้าของผมพร้อมกับหญิงวัยกลา
อ่านเพิ่มเติม

โรงเรียนสุดหลอน

รูปภาพ
สวัสดีครับวันนี้มีเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งจะมาเล่าให้ฟัง ซึ่งเกิดขึ้นในโรงเรียนเก่าแก่แห่งหนึ่ง เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นประจำทุกวัน โดยมีอาจารย์ท่านหนึ่งได้เล่าเหตุการณ์ให้ฟังว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร เรื่องนี้เกิดขึ้นในสมัยที่เรายังเรียนอยู่มัธยม ที่โรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่งในตัวเมืองกรุงเทพฯ ก่อนอื่นต้องเท้าความก่อนว่า โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนเก่าแก่ อายุร่วม 100 กว่าปีได้ มีตึกเก่า มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ประจำโรงเรียนมากมาย เรื่องเล่าหลอนๆ ต่างๆ ก็แน่นอนว่ามีมากมายเช่นกัน ใครเคยเรียนที่นี่ก็น่าจะเคยได้ยินกันมาบ้าง อย่างเรื่องโทรศัพท์ปริศนาในห้องหมวดวิชาภาษาอังกฤษ ที่มักจะโทรเข้ามาทุกวัน ในเวลาเดิม คือช่วงเวลา 6 โมงเย็น แต่ที่แปลกคือเมื่อรับสาย ต้นสายจะไม่มีเสียงตอบรับ อาจารย์เก่าแก่ที่อยู่ที่นี่มานานจะทราบกันดี ท่านเล่าถึงสาเหตุของโทรศัพท์ปริศนานี้ว่า.. เมื่อก่อนมีอาจารย์ท่านหนึ่งที่ต้องอยู่เวร แกก็ขึ้นไปตรวจดูความเรียบร้อยที่ชั้นโรงยิม แต่วันนั้นเกิดมีโจรบุกปล้น อาจารย์ท่านนั้นจึงได้รีบโทรมาแจ้งที่หมวดภาษาอังกฤษ เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีใครรับสาย และแกก็ถูกโจรฆ่าตายที่นั่น เ
อ่านเพิ่มเติม

พนักงานหลอกลวง

รูปภาพ
     วันนี้ก็มีเรื่องเล่าของบุคคลท่านหนึ่งมาเล่าให้ฟัง เขาเล่าว่า...เรื่องนี้เกิดขึ้นมานานมากแล้ว ประมาณ 10 กว่าปีก่อน ตอนนั้นเรากับเพื่อนได้พากันไปเที่ยวที่ต่างประเทศ ซึ่งไปกันหลายคนนะคะ พวกเราก็เข้าเช็คอินที่โรงแรมแห่งหนึ่ง โดยเช็คอินแยกเป็น 2 ห้อง เพราะกลัวจะนอนไม่สบาย หลังจากที่เราแยกกับเพื่อนกลุ่มหนึ่งออกมาพักอีกห้องหนึ่ง ก็ได้เข้าห้องไปพักผ่อนตามอัธยาศัย สักพักเหตุการณ์ก็เริ่มเกิดขึ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ เรื่องมีอยู่ว่า...ตอนไปเที่ยวต่างประเทศกับเพื่อน เป็นเมืองที่คนไทยยังไม่นิยมไปเท่าไหร่เลยมีโรงแรมให้เลือกไม่เยอะมาถึงก็เจอดีเลย เขาบอกว่าโรงแรมนี้ใหม่มากไม่ต้องกลัวอะไร (แถวนั้นผีดุเพราะชายแดน)ตอนมาถึงก็เกือบ 3 ทุ่มแล้วเลยไม่ได้สำรวจอะไรมาก พนง.บอกลิฟท์เสียต้องเดินขึ้นบันได ห้องเราเป็นห้องเบอร์ 314 ประเด็นคือโรงแรมนี้มีห้อง 311 312 แล้วข้ามไป 314 เลย พนง.ก็บอกว่ามี แต่ไม่มีคนอยู่เลขมันไม่ดี ห้อง 314 เลยเป็นห้องที่กว้างที่สุดในโรงแรม ระหว่างเดินก็สงสัยว่าทำไมโรงแรมนี้ไม่มีหน้าต่างตรงบันไดทางขึ้นเลย ปิดๆแบบตึกพาณิชย์มาก มาถึงห้อง พนง.บอกว่าห้ามเปิดระเบียงนะ ข้างหลั
อ่านเพิ่มเติม