คำพูดของครูทำหลอน

     เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อตอน ม.3 โรงเรียนของเราจัดทัศนศึกษาแบบค้างคืน ไปกันที่ จ.กาญจนบุรี ที่พักแรมของพวกเราคือรีสอร์ทที่อยู่เข้าไปลึก ไกลจากถนนใหญ่หลายกิโลเมตรทีเดียว แวดล้อมด้วยป่าเขา บรรยากาศที่พักร่มรื่น มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นครื้ม และด้วยเหตุนี้ในเวลากลางคืนด้านนอกบ้านพักจะมืด และวังเวงมาก ไฟภายนอกมีน้อย ขนาดต้องถือไฟฉายเดินถึงจะพอมองเห็น พอมาถึงก็เก็บข้าวของในบ้านพัก โดยบ้านพักของเรา จะพักกัน 8 คน ข้างในจะมีเตียงควีนไซส์ 1 เตียง และฟูกเสริมวางกับพื้น เป็นบ้านแบบปิด ติดเครื่องปรับอากาศ แถมยังมีที่อาบน้ำแบบ outdoor ด้วย ในตอนแรกทุกคนแย่งกันนอนบนเตียงค่ะ ไม่มีใครอยากนอนพื้นเลย เพราะจิตวิตก กลัวเห็นอะไรโผล่ใต้เตียงตามประสาคนขี้กลัว พอเก็บข้าวของและจับจองที่นอนกันเรียบร้อย ก็ต้องออกไปทัศนศึกษา ทำกิจกรรมกันข้างนอกค่ะ หลังกลับจากทัศนศึกษาทั้งวัน ก็ทานอาหารเย็น จากนั้นก็กลับบ้านพักกันไป โดยทุกคนมีการบ้านคือต้องทำบันทึกการทัศนศึกษา ส่งครูตอนเช้าวันรุ่งขึ้นค่ะ พวกเรา 8 คนในบ้านก็แยกกันไปนั่งเขียนตามโต๊ะเครื่องแป้งบ้าง โต๊ะอาหารบ้าง บนเตียงบ้าง ในขณะนั้น บรรยากาศห้องเงียบมากๆ อยู่ๆ เพื่อนเราคนหนึ่งที่นั่งที่โต๊ะเครื่องแป้งก็ร้องกรี๊ดตกใจกระโดดมากอดเพื่อน และบอกว่า ‘เมื่อกี้ เค้าเงยหน้าขึ้นมามองกระจก เค้าเห็นผู้ชายนั่งอยู่บนเตียง และเขาไม่มีหัว! แต่ตอนนี้หายไปแล้ว..’ เพื่อนๆ ในห้องก็กลัวตามๆ กันเลยค่ะ คนไม่กลัว ก็พยายามปลอบว่าอาจเป็นเพราะตาฝาดไป จนสุดท้ายพวกที่แย่งจะนอนบนเตียงทีแรก ก็เปลี่ยนใจ มานอนเบียดกันข้างล่างหมดเลย ยกเว้น 3 คนที่ไม่ได้เชื่อสนิท ก็เลยต้องเสียสละนอนบนเตียงให้ หนึ่งในนั้นก็มีเราด้วย และคืนนั้นก็ผ่านไป ไม่มีอะไร ในคืนที่ 2 พวกเราก็พักผ่อนในห้องตามปกติค่ะ แต่คืนนี้มีพวกกลุ่มเด็กนักเรียนเห้ๆ มาก่อกวน กดโทรศัพท์ต่อมาห้องต่างๆ แล้วแกล้งไม่พูด พอวางก็โทรมาอีก เท่านั้นไม่พอ ถึงขั้นแกล้งเอาผ้าห่มสีขาว มาคลุมตัว ทาแป้งขาวที่หน้า เดินเคาะประตูตามบ้านแต่ละหลัง และทำเสียงยานๆ เหมือนผีแกล้งเพื่อน จนกระทั่งครูเวรเดินผ่านมาตรวจความเรียบร้อย ส่องไฟฉายใส่ และรีบไล่กลับบ้านพักตัวเองไปทันที พอตอนเช้าวันกลับ นักเรียนมารวมตัวกันหมดแล้ว ครูก็เรียกกลุ่มเด็กที่ก่อกวนเมื่อคืนมาต่อว่า จากนั้นก่อนที่ครูจะหยิบธูปที่เตรียมไว้ ยื่นให้เด็กกลุ่มนั้น ครูพูดด้วยน้ำเสียงวิตกกังวลว่า ‘รู้มั้ย ที่ชั้นไล่พวกเธอให้รีบเข้าบ้านพัก โดยไม่เรียกมาต่อว่าก่อน เพราะอะไร?’ เด็กกลุ่มนั้นได้แต่ก้มมองพื้นสำนึกผิด ครูจึงบอกต่อว่า‘พวกเธอที่รวมกันแกล้งเพื่อน มีกันทั้งหมด 5 คน.. แต่ตอนที่ชั้นมองดูจากบ้านพัก ชั้นกลับเห็นว่ามีผู้ชายไม่มีหัว เดินตามกลุ่มพวกเธอมาด้วยตลอดเวลา และไม่ว่าเค้าจะเป็นใครก็ตาม ครูอยากให้พวกเธอแสดงการขอโทษ ที่ไม่เคารพสถานที่แห่งนี้ เพื่อความสบายใจของทั้งเธอ และครู’พอครูพูดจบเท่านั้นแหละค่ะ 5 คนนั้นมองหน้ากัน หน้าถอดสี รวมถึงพวกเรา 8 คน ที่พักด้วยกัน ก็มองไปที่เพื่อน คนที่เห็นชายไม่มีหัวในกระจกคืนแรก ก็ขนลุกกันทันที เพราะคำเล่าของครูช่วยยืนยันถึงสิ่งที่เพื่อนคนนั้นเห็นว่าไม่ใช่ตาฝาด ทั้งที่พวกเรายังไม่ทันได้ไปเล่าให้ใครฟังเลย และก็อดหลอนแทนเพื่อน 5 คนนั้นไม่ได้ ว่าจะมีอะไรตามติดพวกเขา กลับกรุงเทพฯ ด้วยไหมก็ไม่ทราบ