เพื่อนสนิท


      เรื่องนี้ผ่านมาหลายปีแล้วนะครับ ผมมีเพื่อนคนหนึ่งชื่อเอ (นามสมมติ) เรา 2 คนสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก บ้านก็อยู่ซอยเดียวกัน จนอายุได้ 16 ปี เอเกิดโชคร้าย เป็นมะเร็งที่ขาขวา ต้องตัดขาทิ้ง แล้วรักษาตามขั้นตอน ระหว่างรักษาก็อยู่บ้านเฉยๆ ผมก็ไปหาเอที่บ้านทุกวัน และจะมีอะไรมาเล่นสนุกๆ กันตลอดเพื่อไม่ให้เครียด แต่ที่ชอบที่สุด คือพาเด็กๆ แถวบ้านมาเล่นที่บ้านของเอ เล่นเกม PlayStation แนวสยองๆ บนชั้นบนของบ้าน แล้วก็ค่อยๆ ลงมาข้างล่างทีละคน เพื่อไปแอบหลังบ้าน แล้วสับคัตเอ้าท์ พวกเด็กๆ ที่โดนแกล้งบางคนกลัวจนร้องไห้ก็มีครับ พวกผมก็สนุกกันตามประสาเด็กโตแกล้งเด็กเล็ก จนอายุ 19 เอรักษามะเร็งไม่หาย และได้ลามไปทั่วร่างกายจนเสียชีวิตลง พอจบงานสวดศพเอคืนแรก กลับมาบ้านแม่ผมเล่าว่า ระหว่างที่เดินเข้าซอยกลับบ้าน แม่เห็นเอนั่งอยู่หน้าบ้านน้าฝั่งตรงข้าม ที่ที่เคยนั่งประจำทุกวัน แต่แม่ไม่กล้าพูดตอนนั้น แม่ผมจึงโทรไปบอกให้แฟนของเอกับแม่ของเอจุดธูปเรียกเอเข้าบ้านด้วย ตามความเชื่อโบราณ ผมเองได้ยินแม่เล่าอย่างนั้นก็ถึงกับหน้าเสียเลยครับ พอเช้ามาแฟนเอมาหาผมแต่เช้า ถามผมว่าเมื่อคืนได้โทรมาแกล้งไหม? ผมก็งง ถามกลับไปว่าแกล้งอะไร? จนแฟนเอเล่าให้ฟังว่า ‘เมื่อคืนมีคนโทรมา แล้วพูดว่าเปิดประตูให้เอหน่อย เอเข้าบ้านไม่ได้..’ แต่แฟนเอไม่กลัว และเดินลงมาเปิดประตูรั้ว และพูดคนเดียวว่า ‘มาเปิดประตูให้แล้วนะ เข้ามาบ้านได้เลย..’ ผมถึงกับอึ้ง เพราะตอนเออยู่ พวกเราเป็นคนขี้เล่น เคยโทรไปแกล้งเพื่อนๆ อำกันสารพัด แล้วตอนนั้นเอง น้าข้างบ้านเขามาได้ยินเข้า เขาเลยบอกว่า เขาเป็นคนโทรเองแหละ แต่นาทีนั้นผมไม่เชื่อเด็ดขาดครับ สถานการณ์แบบนี้ใครมันจะมีอารมณ์เล่น น้าเขาคงไม่อยากให้กลัวกันไปใหญ่มากกว่าครับ พอคุยกันเสร็จ ผมถามแฟนเอว่า ‘เมื่อคืนได้จุดธูปบอกเจ้าที่ อนุญาตให้เอเข้าบ้านหรือยัง?’ แฟนเอเงียบไปสักพัก ก่อนจะนึกได้ว่ายังไม่ได้ทำ เลยรีบกลับเข้าบ้านไปจุดธูปบอกเจ้าที่ทันที จนงานศพเอผ่านไปประมาณ 2 อาทิตย์ พ่อแม่เอ และแฟนของเอต้องไปธุระต่างจังหวัดกันทั้งบ้าน เหลือแต่น้องชายเอที่ไม่ได้ไปเพราะติดสอบ แม่เอจึงมาวานให้ผมไปอยู่เป็นเพื่อนน้องที่บ้านหน่อย เอาล่ะสิครับ ทีแรกผมก็ไม่กล้ารับปาก บอกให้น้องมานอนบ้านผมแทนได้ไหม? แต่บ้านผมดันเลี้ยงแมวเยอะ น้องชายเอแพ้ขนแมว ผมจึงต้องจำใจไปนอนบ้านเอให้ครับ คืนนั้นยังไม่ทันดึก น้องชายเอก็หลับไปซะแล้ว เหลือผมนั่งเล่นเกมอยู่คนเดียว กะว่าคืนนี้ยังไงก็ไม่นอนแน่ๆ ครับ เพราะผมกลัวผีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ถึงจะเพื่อนสนิทก็เถอะ ผมนั่งเล่นเกมไปจนถึงประมาณตี 1 และสิ่งที่ผมคิดไว้ในหัวมันก็เกิด.. ‘พรึ่บ’ ไฟดับครับ! ผมนี่นั่งนิ่ง แบบว่าหน้าชา ขนหัวลุกซู่ ทำอะไรไม่ถูกเลย พอตั้งสติได้ เลยไปสะกิดน้องชายเอให้ตื่น และไปเอาไฟฉายมา ผมลงมาชั้นล่างไฟไม่ดับครับ ดับแค่ในห้องที่พวกผมอยู่ ตอนลงมาชั้นล่าง ก็เหลือบไปเห็นที่นอนที่เอนอนประจำ ในใจก็คิดว่า อย่ามาให้กูเจอนะ กูกลัว แต่ก็ไม่เจออะไรครับ ผมก็คิดในแง่วิทยาศาสตร์ ว่าคงใช้ไฟเกินล่ะมั้งไฟเลยตัด พอสับคัตเอ้าท์ขึ้นเสร็จ ก็เดินขึ้นไปบนห้อง กำลังจะเปิดเครื่องเกม ‘พรึ่บ’ ไฟดับอีกครั้ง! พร้อมกับเสียงที่คุ้นเคยครับ ‘กึกๆ กึกๆ’ จากชั้นล่าง เสียงไม้เท้าของเอ! ผมนึกถึงตอนที่พาเด็กๆ แถวบ้านมาแกล้งเลยครับ แต่นี่มันของจริง ผมกลัวจนไม่ไหวแล้ว เลยพูดขึ้นมาว่า ‘อย่ามาแกล้งแบบนี้ น้องมันกลัวแล้ว กูก็กลัว รู้แล้วล่ะว่าอยู่ด้วย!’ แล้วเชื่อมั้ยครับ พอพูดจบไฟก็ติดขึ้นมาเอง โดยที่ผมไม่ต้องไปสับคัตเอ้าท์ขึ้นเลย! จากนั้นผมรีบเก็บของกลับบ้านผมทันที โดยที่มีน้องของเอตามมานอนด้วยครับ

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

ขอกินน้ำหน่อย!

รูปภาพ
สวัสดีครับ วันนี้ผมมีเรื่องเล่าจากบุคคลท่านหนึ่งมาเล่าให้ฟังครับ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะครับ เพื่อนได้เล่าว่า... เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเองและแม่ของแฟนครับ ซึ่งผมเป็นคนไม่กลัวผี แต่ก็ได้มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น เข้าเรื่องกันเลยนะครับ... ช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมา ผมได้พาแฟนกลับบ้านที่ต่างจังหวัดในภาคอีสาน เราเดินทางจากกรุงเทพฯ แต่เช้าตรู่ จนถึงที่หมายในช่วงหัวค่ำ ด้วยความที่เดินทางมาเหนื่อย พอไปถึงบ้านเราก็กินข้าวกินปลา อาบน้ำเข้านอนเลย เหตุการณ์ก็ดูปกติเหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา จนเช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่นแต่เช้า เก็บข้าวของที่ขนมาจากกรุงเทพฯ จากนั้นก็มานั่งกินข้าวที่แคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นมะม่วงใกล้ๆ ซึ่งด้านหลังแคร่จะมีบ่อน้ำ และถัดไปอีกหน่อยก็จะเป็นป่าช้าเก่า ซึ่งปัจจุบันมีต้นไม้ขึ้นรกเต็มไปหมด ด้วยความที่ผมเป็นคนไม่กลัวผี จึงไม่ได้คิดอะไร ก็นั่งเล่นตามปกติ.. หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมก็เผลอหลับไปบนแคร่นั้น จังหวะที่กำลังครึ่งหลับครึ่งตื่น จู่ๆ ผมก็เห็นชายแก่ ผมขาว เคราขาวยาวรุงรัง ไม่ใส่เสื้อ นุ่งโจงกระเบนลายผ้าขาวม้า มาหยุดยืนที่ปลายเท้าของผมพร้อมกับหญิงวัยกลา
อ่านเพิ่มเติม

โรงเรียนสุดหลอน

รูปภาพ
สวัสดีครับวันนี้มีเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งจะมาเล่าให้ฟัง ซึ่งเกิดขึ้นในโรงเรียนเก่าแก่แห่งหนึ่ง เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นประจำทุกวัน โดยมีอาจารย์ท่านหนึ่งได้เล่าเหตุการณ์ให้ฟังว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร เรื่องนี้เกิดขึ้นในสมัยที่เรายังเรียนอยู่มัธยม ที่โรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่งในตัวเมืองกรุงเทพฯ ก่อนอื่นต้องเท้าความก่อนว่า โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนเก่าแก่ อายุร่วม 100 กว่าปีได้ มีตึกเก่า มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ประจำโรงเรียนมากมาย เรื่องเล่าหลอนๆ ต่างๆ ก็แน่นอนว่ามีมากมายเช่นกัน ใครเคยเรียนที่นี่ก็น่าจะเคยได้ยินกันมาบ้าง อย่างเรื่องโทรศัพท์ปริศนาในห้องหมวดวิชาภาษาอังกฤษ ที่มักจะโทรเข้ามาทุกวัน ในเวลาเดิม คือช่วงเวลา 6 โมงเย็น แต่ที่แปลกคือเมื่อรับสาย ต้นสายจะไม่มีเสียงตอบรับ อาจารย์เก่าแก่ที่อยู่ที่นี่มานานจะทราบกันดี ท่านเล่าถึงสาเหตุของโทรศัพท์ปริศนานี้ว่า.. เมื่อก่อนมีอาจารย์ท่านหนึ่งที่ต้องอยู่เวร แกก็ขึ้นไปตรวจดูความเรียบร้อยที่ชั้นโรงยิม แต่วันนั้นเกิดมีโจรบุกปล้น อาจารย์ท่านนั้นจึงได้รีบโทรมาแจ้งที่หมวดภาษาอังกฤษ เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีใครรับสาย และแกก็ถูกโจรฆ่าตายที่นั่น เ
อ่านเพิ่มเติม

พนักงานหลอกลวง

รูปภาพ
     วันนี้ก็มีเรื่องเล่าของบุคคลท่านหนึ่งมาเล่าให้ฟัง เขาเล่าว่า...เรื่องนี้เกิดขึ้นมานานมากแล้ว ประมาณ 10 กว่าปีก่อน ตอนนั้นเรากับเพื่อนได้พากันไปเที่ยวที่ต่างประเทศ ซึ่งไปกันหลายคนนะคะ พวกเราก็เข้าเช็คอินที่โรงแรมแห่งหนึ่ง โดยเช็คอินแยกเป็น 2 ห้อง เพราะกลัวจะนอนไม่สบาย หลังจากที่เราแยกกับเพื่อนกลุ่มหนึ่งออกมาพักอีกห้องหนึ่ง ก็ได้เข้าห้องไปพักผ่อนตามอัธยาศัย สักพักเหตุการณ์ก็เริ่มเกิดขึ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ เรื่องมีอยู่ว่า...ตอนไปเที่ยวต่างประเทศกับเพื่อน เป็นเมืองที่คนไทยยังไม่นิยมไปเท่าไหร่เลยมีโรงแรมให้เลือกไม่เยอะมาถึงก็เจอดีเลย เขาบอกว่าโรงแรมนี้ใหม่มากไม่ต้องกลัวอะไร (แถวนั้นผีดุเพราะชายแดน)ตอนมาถึงก็เกือบ 3 ทุ่มแล้วเลยไม่ได้สำรวจอะไรมาก พนง.บอกลิฟท์เสียต้องเดินขึ้นบันได ห้องเราเป็นห้องเบอร์ 314 ประเด็นคือโรงแรมนี้มีห้อง 311 312 แล้วข้ามไป 314 เลย พนง.ก็บอกว่ามี แต่ไม่มีคนอยู่เลขมันไม่ดี ห้อง 314 เลยเป็นห้องที่กว้างที่สุดในโรงแรม ระหว่างเดินก็สงสัยว่าทำไมโรงแรมนี้ไม่มีหน้าต่างตรงบันไดทางขึ้นเลย ปิดๆแบบตึกพาณิชย์มาก มาถึงห้อง พนง.บอกว่าห้ามเปิดระเบียงนะ ข้างหลั
อ่านเพิ่มเติม