ไม่มองหน้าเพื่อนทั้งสัปดาห์


      เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นผมเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยปีที่ 1 ในจังหวัดนครศรีธรรมราช เย็นวันหนึ่งที่มหาวิทยาลัย ผมกับเพื่อนๆ ทำงานกลุ่มกันอยู่ที่อาคารเรียนรวม 1 ตอนแรกก็มีเพื่อนช่วยกันทำหลายคนนะครับ แต่พอดึกหน่อยประมาณ 4 ทุ่ม เพื่อนก็เริ่มกลับกันหมด เหลือแค่ผมกับเพื่อนชื่อเต้ย 2 คนเท่านั้นครับ ผมกับไอ้เต้ยทำงานกันต่อจนถึงประมาณตี 2 ก็เริ่มจะไม่ไหวแล้ว เลยจะกลับกัน ผมปิดไฟในห้อง ไฟทางเดิน แล้วลงมาจากอาคารเรียนพร้อมกับไอ้เต้ย อาคารเรียนนี้ปกติจะมีทางลง 2 ทาง แต่ตอนดึกยามจะปิดเหลือแค่ทางลงเดียวครับ พอลงมาเต้ยมันก็ไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของมัน ที่จอดไว้ที่ลานจอดรถหน้าอาคารเรียนรวม เตรียมที่จะไปแวะส่งผมกลับหอพัก แต่ปรากฏว่าไอ้เต้ยมันก็นึกขึ้นได้ มันทวงที่ชาร์จแบตมือถือมัน เพราะผมยืมมันไปตอนทำงานอยู่บนอาคารเรียน แล้วผมลืมหยิบลงมา ผมเลยอาสาว่า ‘เอ้อเดี๋ยวกูรีบขึ้นไปเอาให้..’ แล้วผมก็รีบกลับขึ้นไปข้างบนอาคารเรียนอีกครั้ง ตอนทำงานก็ไม่ได้กลัวนะครับ แต่พอกลับมาคนเดียวเนี่ย มันมืดและวังเวงมาก ผมเปิดสวิทช์ไฟแต่เปิดไม่ติดเลย ผมเลยใช้ไฟมือถือส่องแทน ผมเดินขึ้นบันไดไป พอขึ้นไปมันจะเป็น 3 แยกครับ ห้องจะต้องไปทางด้านขวาซึ่งจะเป็นทางยาว คือมันมืดแบบไม่เห็นปลายทางเลยครับ พอใกล้จะถึงห้อง ผมก็เห็นเงาแว่บๆ พร้อมกับเสียงเท้าคนเดินเข้ามา ตอนนั้นตกใจมากครับ แต่ก็คิดว่าน่าจะเป็นยาม ผมเลยส่องไฟไปสู้เงานั้น แบบว่าเอาไงเอากัน สรุปเป็นไอ้เต้ยเดินมานั่นเองครับ ผมก็โล่งใจมาก ถอนหายใจแล้วพูดว่า ‘อ้าว มึงขึ้นมาเอาเองแล้วทำไมไม่บอกกูวะ?’ แล้วมันก็หันมายิ้มให้ไม่พูดอะไร แล้วเดินเปิดประตูเข้าไปในห้อง ผมกำลังจะเดินตามมันเข้าไป แต่ก็มีสายโทรเข้ามา สั่นอยู่ในมือพอดีเลย ผมไม่ทันดูว่าเป็นใครก็รับสายเลย ในสายบอกว่า ‘ลงมาได้แล้ว ไม่ต้องเอาแล้วก็ได้ ค่อยมาเอาพรุ่งนี้ กูรีบ!’ ผมรีบดูรายชื่อว่าใครโทรมา และมันก็ขึ้นว่าไอ้เต้ยครับ! ผมบอกมันว่า ‘กวนตีนละ! กูเห็นมึงอยู่เมื่อกี้..’ แล้วผมก็วางสายจะเดินเข้าไปในห้อง แต่ความคิดก็แทรกเข้าในหัวผมทันทีว่าไอ้เต้ยมันจะมาตอนไหน มาทางไหน? ทั้งที่ทางขึ้นมีแค่ทางเดียว คือทางที่ผมเดินมา ตอนนั้นในใจผมสั่นไปหมด ความรู้สึกเย็นวาบปะทะท้ายทอยมาเลย และคนเมื่อกี้ที่ผมเห็นอยู่เหมือนเต้ยมาก เสื้อผ้าหน้าตาอะไรเหมือนหมด ผมเลยรีบหันกลับวิ่งลงมาข้างล่างทันที เพื่อจะดูว่าไอ้เต้ยมันยังอยู่ไหม และภาพที่ผมเห็นคือไอ้เต้ยนั่งอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์กดมือถือเล่นอยู่! ตอนนั้นผมรู้เลยว่าโดนเข้าให้แล้ว ผมบอกไอ้เต้ยว่า ‘ไอ้เต้ย.. กูไม่ไปกับมึงแล้วนะ.. เดี๋ยวกูเดินไปเอง’ แล้วผมก็รีบเดินกลับหอพักไป เพราะตอนนั้นผมกลัวหน้ามันมาก หลังจากนั้นทั้งสัปดาห์ ผมแทบไม่มองหน้ามันเลยครับ สรุปแล้ว คนๆ นั้นที่เดินเข้าไปในห้องคือใคร!? ผมก็ยังไม่รู้คำตอบจนถึงทุกวันนี้ครับ


ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

ขอกินน้ำหน่อย!

รูปภาพ
สวัสดีครับ วันนี้ผมมีเรื่องเล่าจากบุคคลท่านหนึ่งมาเล่าให้ฟังครับ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะครับ เพื่อนได้เล่าว่า... เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเองและแม่ของแฟนครับ ซึ่งผมเป็นคนไม่กลัวผี แต่ก็ได้มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น เข้าเรื่องกันเลยนะครับ... ช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมา ผมได้พาแฟนกลับบ้านที่ต่างจังหวัดในภาคอีสาน เราเดินทางจากกรุงเทพฯ แต่เช้าตรู่ จนถึงที่หมายในช่วงหัวค่ำ ด้วยความที่เดินทางมาเหนื่อย พอไปถึงบ้านเราก็กินข้าวกินปลา อาบน้ำเข้านอนเลย เหตุการณ์ก็ดูปกติเหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา จนเช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่นแต่เช้า เก็บข้าวของที่ขนมาจากกรุงเทพฯ จากนั้นก็มานั่งกินข้าวที่แคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นมะม่วงใกล้ๆ ซึ่งด้านหลังแคร่จะมีบ่อน้ำ และถัดไปอีกหน่อยก็จะเป็นป่าช้าเก่า ซึ่งปัจจุบันมีต้นไม้ขึ้นรกเต็มไปหมด ด้วยความที่ผมเป็นคนไม่กลัวผี จึงไม่ได้คิดอะไร ก็นั่งเล่นตามปกติ.. หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมก็เผลอหลับไปบนแคร่นั้น จังหวะที่กำลังครึ่งหลับครึ่งตื่น จู่ๆ ผมก็เห็นชายแก่ ผมขาว เคราขาวยาวรุงรัง ไม่ใส่เสื้อ นุ่งโจงกระเบนลายผ้าขาวม้า มาหยุดยืนที่ปลายเท้าของผมพร้อมกับหญิงวัยกลา
อ่านเพิ่มเติม

โรงเรียนสุดหลอน

รูปภาพ
สวัสดีครับวันนี้มีเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งจะมาเล่าให้ฟัง ซึ่งเกิดขึ้นในโรงเรียนเก่าแก่แห่งหนึ่ง เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นประจำทุกวัน โดยมีอาจารย์ท่านหนึ่งได้เล่าเหตุการณ์ให้ฟังว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร เรื่องนี้เกิดขึ้นในสมัยที่เรายังเรียนอยู่มัธยม ที่โรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่งในตัวเมืองกรุงเทพฯ ก่อนอื่นต้องเท้าความก่อนว่า โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนเก่าแก่ อายุร่วม 100 กว่าปีได้ มีตึกเก่า มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ประจำโรงเรียนมากมาย เรื่องเล่าหลอนๆ ต่างๆ ก็แน่นอนว่ามีมากมายเช่นกัน ใครเคยเรียนที่นี่ก็น่าจะเคยได้ยินกันมาบ้าง อย่างเรื่องโทรศัพท์ปริศนาในห้องหมวดวิชาภาษาอังกฤษ ที่มักจะโทรเข้ามาทุกวัน ในเวลาเดิม คือช่วงเวลา 6 โมงเย็น แต่ที่แปลกคือเมื่อรับสาย ต้นสายจะไม่มีเสียงตอบรับ อาจารย์เก่าแก่ที่อยู่ที่นี่มานานจะทราบกันดี ท่านเล่าถึงสาเหตุของโทรศัพท์ปริศนานี้ว่า.. เมื่อก่อนมีอาจารย์ท่านหนึ่งที่ต้องอยู่เวร แกก็ขึ้นไปตรวจดูความเรียบร้อยที่ชั้นโรงยิม แต่วันนั้นเกิดมีโจรบุกปล้น อาจารย์ท่านนั้นจึงได้รีบโทรมาแจ้งที่หมวดภาษาอังกฤษ เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีใครรับสาย และแกก็ถูกโจรฆ่าตายที่นั่น เ
อ่านเพิ่มเติม

พนักงานหลอกลวง

รูปภาพ
     วันนี้ก็มีเรื่องเล่าของบุคคลท่านหนึ่งมาเล่าให้ฟัง เขาเล่าว่า...เรื่องนี้เกิดขึ้นมานานมากแล้ว ประมาณ 10 กว่าปีก่อน ตอนนั้นเรากับเพื่อนได้พากันไปเที่ยวที่ต่างประเทศ ซึ่งไปกันหลายคนนะคะ พวกเราก็เข้าเช็คอินที่โรงแรมแห่งหนึ่ง โดยเช็คอินแยกเป็น 2 ห้อง เพราะกลัวจะนอนไม่สบาย หลังจากที่เราแยกกับเพื่อนกลุ่มหนึ่งออกมาพักอีกห้องหนึ่ง ก็ได้เข้าห้องไปพักผ่อนตามอัธยาศัย สักพักเหตุการณ์ก็เริ่มเกิดขึ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ เรื่องมีอยู่ว่า...ตอนไปเที่ยวต่างประเทศกับเพื่อน เป็นเมืองที่คนไทยยังไม่นิยมไปเท่าไหร่เลยมีโรงแรมให้เลือกไม่เยอะมาถึงก็เจอดีเลย เขาบอกว่าโรงแรมนี้ใหม่มากไม่ต้องกลัวอะไร (แถวนั้นผีดุเพราะชายแดน)ตอนมาถึงก็เกือบ 3 ทุ่มแล้วเลยไม่ได้สำรวจอะไรมาก พนง.บอกลิฟท์เสียต้องเดินขึ้นบันได ห้องเราเป็นห้องเบอร์ 314 ประเด็นคือโรงแรมนี้มีห้อง 311 312 แล้วข้ามไป 314 เลย พนง.ก็บอกว่ามี แต่ไม่มีคนอยู่เลขมันไม่ดี ห้อง 314 เลยเป็นห้องที่กว้างที่สุดในโรงแรม ระหว่างเดินก็สงสัยว่าทำไมโรงแรมนี้ไม่มีหน้าต่างตรงบันไดทางขึ้นเลย ปิดๆแบบตึกพาณิชย์มาก มาถึงห้อง พนง.บอกว่าห้ามเปิดระเบียงนะ ข้างหลั
อ่านเพิ่มเติม